Ağ Ucu
Ağ ucu, bir bilgisayar ağı içindeki son noktalardan biridir ve ağın son kullanıcısını temsil eder. Bu, bir bilgisayar, bir mobil cihaz veya bir başka tür cihaz olabilir. Ağ uçları, ağa bağlı cihazlar arasındaki iletişimin son noktasıdır ve verilerin ağa girip ağdan çıkması için kullanılırlar.
Örneğin, bir ofis ağındaki bir masaüstü bilgisayar, ağ ucu olarak kabul edilebilir çünkü bu bilgisayar, ağa bağlı diğer cihazlarla iletişim kurarken ağın son kullanıcısıdır. Benzer şekilde, bir cep telefonu veya tablet de ağ ucu olarak kabul edilebilir çünkü bu cihazlar da ağa bağlanarak internete erişim sağlayabilir ve diğer cihazlarla iletişim kurabilir.
Ağ uçları, ağ üzerindeki veri akışının son noktasını temsil eder ve bu nedenle ağın performansı ve güvenliği açısından önemlidirler. Ayrıca, birçok ağ ucu, ağa bağlanmadan önce kimlik doğrulama veya diğer güvenlik protokolleri gibi güvenlik önlemlerinden geçmek zorunda kalmaktadır.
Ağ uçları, en son teknolojik gelişmelere göre güncellenmelidir. Güvenlik önlemlerini atlamayın!
Uç Sistemleri
Uç sistemleri server-client ve P2P mimarilerde ele alabiliriz.
1. Server-Client Modeli
Bu model, bir sunucu ve bir veya daha fazla istemci (client) arasındaki iletişimi tanımlar. Sunucu, talep edilen kaynakları (dosyalar, programlar, veritabanları vb.) saklar ve istemciler bu kaynaklara erişmek için sunucuya bağlanır. Sunucu, istemcilerin taleplerine yanıt vererek kaynakları istemcilere iletir. Bu modelde, sunucu tipik olarak daha güçlü bir bilgisayardır ve istemciler daha küçük cihazlardır.
Avantajlar:
- Güçlü bir sunucu yapısı mevcuttur.
- İstemciler daha az kaynak kullanır.
Dezavantajlar:
- Ağ trafiğinin yoğun olduğu durumlarda darboğaz oluşturabilir.
- Sunucunun kesintiye uğraması tüm istemcileri etkiler.
2. P2P Modeli
P2P (peer-to-peer) modeli, eşler arası bir ağ (peer-to-peer network) oluşturarak, her cihazın hem sunucu hem de istemci olarak hareket etmesini sağlar. Bu modelde, kaynaklar dağıtılmış şekilde saklanır ve istemciler diğer istemcilerden kaynakları doğrudan alırlar.
Avantajlar:
- Dağıtılmış yapı ile yüksek ölçeklenebilirlik sağlar.
- Ağın daha güvenli olmasını sağlar.
Dezavantajlar:
- Güvenlik, kaynakların kötü niyetli kullanımı ve veri bütünlüğü sorunları gibi endişeler vardır.
Sonuç olarak, server-client modeli ve P2P modeli arasındaki seçim, kullanılacak uygulamanın gereksinimlerine ve ağın boyutuna bağlıdır. Eğer merkezi bir kontrol ve kaynak yönetimi gerekiyorsa server-client modeli tercih edilirken, dağıtılmış kaynak paylaşımı ve yüksek ölçeklenebilirlik isteniyorsa P2P modeli tercih edilir.
Veri Transferi Protokolleri
Uç sistemler arasında veri transferi sağlanırken TCP ve UDP kullanılabilir. Kısaca iki protokolü karşılaştıralım.
1. TCP (Transmission Control Protocol)
TCP, güvenilir veri transferi sağlamak için kullanılan bir iletişim protokolüdür. Bu protokol, verilerin karşı tarafa eksiksiz ve hatasız bir şekilde ulaşmasını sağlamak için bir dizi önlem alır.
"TCP, verilerin paketlenmesini ve gönderilmesini sağlar."
— TCP Protokolü Özellikleri
Avantajlar:
- Güvenilir iletişim sağlar.
- Veri bütünlüğünü korur.
Dezavantajlar:
- Daha yüksek gecikme süresi vardır.
- Daha fazla bant genişliği kullanır.
2. UDP (User Datagram Protocol)
UDP, hızlı bir iletişim sağlamak için kullanılan bir iletişim protokolüdür. Bu protokol, verilerin doğru bir şekilde iletildiğinden emin olmaz, ancak daha az miktarda veri transferi için uygun olabilir.
UDP, veri kaybı olmasına rağmen daha hızlı bir iletişim sağlar.
Avantajlar:
- Daha az gecikme süresi.
- Daha az bant genişliği kullanımı.
Dezavantajlar:
- Veri kaybına yol açabilir.
- Veri bütünlüğünü garanti etmez.
Sonuç olarak, TCP protokolü güvenli veri transferi için kullanılırken, UDP protokolü daha hızlı ancak daha az güvenli veri transferi için kullanılır. Bu nedenle, hangi protokolün kullanılacağı, veri transferinin gereksinimlerine ve ağın koşullarına bağlı olarak değişebilir.